مزه آب شیرین سازی شده

صرفنظر از روش های مختلف تصفیه که به منظور تولید آب استفاده می شوند، در اغلب موارد آب شرب شهری مزه یکسان دارد. علت امر آن است که تقریبا در تمام دنیا، تصفیه آب شرب با توجه به یک سری استاندارهای مورد نیاز یکسان انجام می گردد. آب آشامیدنی باید برای مصرف بشر بی خطر باشد و تمام استاندارهای محلی، ایالتی و کشوری را تامین نماید.

انواع مزه آب

• شرط مورد نیاز معمول آن است که میزان جامدات محلول TDS آب کمتر از 500 میلی گرم در لیتر باشد. TDS فاکتور مهمی در تعیین مزه آب است. اغلب مردم به مزه نامطبوع آب در مقادیر TDS بین 500 تا 1000 میلی گرم در لیتر معترض می شوند.
• کلر بالا باعث ایجاد مزه شور در آب می گردد. حداکثر میزان کلر آب معمولا 250 میلی گرم در لیتر است.

آب شیرین کن ها میزان TDS موجود در آب را کاهش می دهند. در بیشتر موارد، بخصوص زمانی که از فرآیند تبخیری استفاده می شود، میزان آن کمتر از 25 میلی گرم در لیتر خواهد شد. در این مقادیر کم آب بی مزه بوده و مناسب شرب نیست.

اغلب واحدهای آب شیرین کن مقادیر کمی از مواد معدنی سخت، مانند کلسیم را به آب بر می گردانند تا مزه آب بهتر شود. این فرآیند تحت عنوان احیای مواد معدنی آب، نامیده می شود و میزان خورندگی آب را نیز کاهش می دهد. بعد از احیای مواد معدنی، مزه آب شیرین سازی شده از آب آشامیدنی که بوسیله سایرفرآیندها تهیه شده، غیرقابل تشخیص است.